Pagórkowaty krajobraz wzgórz morenowych Puszczy Bukowej został w znacznej mierze ukształtowany przed kilkunastoma tysiącami lat przez kolejne zlodowacenie. Wzgórza, doliny, parowy, jary leśne, meandrujące potoki spływające ze wzgórz, oczka wodne, jeziorka i przy tym bogata szata roślinna, fauna wód, zwierzęta leśne, ptaki, polany, łąki, pola uprawne.
Jako park krajobrazowy obszar jest prawnie chroniony; pod opieką przyrodników, leśników, społecznych grup pasjonatów turystyki i ochrony przyrody.
Ale jest też druga strona – ciemna strona mocy. Właściciele pól, łąk, wbrew prawu, dążą do przekształcenia ich w tereny budowlane na których powstaną osiedla mieszkaniowe, nierzadko w oddaleniu od dotychczasowej zabudowy wsi i w wielkości znacznie je przekraczającej.
Czy przyroda obroni się? Czy my ją obronimy?
Czy poezja topograficzna – loco-descriptive poetry – zachowa i przeniesie w czasie i przestrzeni walory krajobrazu, pamięć miejsca?
/
….
Stara i Nowa Droga Bieszczadzka w Puszczy Bukowej
.
.
