Sztuka to najbardziej niepraktyczne zajęcie,
ale jedyny sposób na podstawienie nogi czasowi.
(Alchemia przestrzeni)
.
Nad rzeką czasu
z czego nie wiem
bo nie z ciszy
ani z hałasu który może echem
przepływa poza zasłonę teraz
jak znaleźć definicję
dla czegoś co nie istnieje
jak zatrzymać
co nie ma kształtu
jedynie ślad na piasku
zanim zmyje go fala
jedynie bruzda wokół ust
których za chwilę nie będzie
.
Jutro
nie ma
i
staje się
poranek
z niebytu
nie trzeba dybać
ukradkiem
z policzkiem
na czujnym ramieniu
układam się
w gnieździe łóżka
pewna
codziennego cudu
.
Ocalić
kruszynkę uśmiech może blask we włosach
pośpiech z jakim zbiegasz po schodach
łapiąc co ucieka odjeżdża przepada
zawieszenie głosu roześmianie nagłe
wzdrygnięcie od zimnego wiatru od morza
.
piszę ten ślad na piasku
świadoma że zniknie
spłukany deszczem poruszony gromem
a noc zapadnie ta sama co każda
i dzień nadejdzie dla każdego własny
.
by znów pogrążać drobne stopy w piasek
i śmiech na wietrze gubić jak jesienne
liście
Błogosławione pożegnania
błogosławione ostatnie słowo
ostatnie spojrzenie pocałunek
ostatni liść na wietrze
łaska pożegnania
tak rzadko nam dana
zwykle – do jutra – mówisz
a czasem bez słowa
jakby zwyczajna była
ciągłość dni i nocy
niezmienne scenariusze
które płata nam los
rozstani tylko na chwilę
do następnego spotkania
które nigdy już się nie zdarzy
po latach budzimy się
ubożsi o tamto pożegnanie.
***
Bóg postawił przed ogrodem Eden cherubów,
aby strzegli drogi do drzewa życia.
………………………………………(Genesis)
.
to nie anioły
strzegą tajnej drogi do przeszłości
.
ten który zarządza
gospodarstwem świata
.
nastawił zegar materii
na ruch jednokierunkowy
***
obiecałeś mi szczęście, miły
obiecałam ci nieśmiertelność
teraz jak okaleczone drzewo
przenoszę twoją postać ponad czas
***
ja minę ty miniesz on minie
ale ta kropla wilgoci na linii twojej dłoni
to jedyne bogactwo świata
zamknięte w chwili
zamknięte w tym wierszu
.
Bez tchu
Nie napiszę dzisiaj do Ciebie listu
słowa zaplątały się w gałęziach topoli
rosnącej nad ulicą wróble w parku
rozćwierkały wiosnę sroka-złodziejka
udawała niezdarę a przecież tylko
śmignęła z miłosnymi wyrazami
jak mam napisać kiedy noc wstydliwie
odchodzi z twoimi zaklęciami a świt
śpieszy się do swoich spraw
jakby najważniejsze były a nie
głośne bicie serca w oczekiwaniu
na twój dotyk i skóra ach jedyna
niepowtarzalna i miliony lat świetlnych
do przebycia i upał od którego
wargi jakie cudne i ty zaplątany
twoje palce w moich i uśmiechy
zapisać wszystko zanim
noc taka ciemna
ale nie-miłosna dopadnie i mocno
przygarnie i zazdrośnie
twoje wszystko i moje
zamknie ostatecznie
a przecież
byliśmy
i to wszystko.
.
Joanna Ziembińska-Kurek
Fot wprowadzająca:Renata Lenartowicz
O autorce:
Joanna Ziembińska-Kurek (ur. 1960) – poetka. Ukończyła filologię polską. Prawie 30 lat pracowała jako nauczyciel języka polskiego. Zajmowała się teatrem, wydawała własną gazetę, była producentem i korespondentem radiowym. Publikowała w pismach lubuskich i ogólnopolskich oraz w Radio Zachód. Zdobyła kilka nagród w ogólnopolskich konkursach poetyckich. Od 1997 r. w Związku Literatów Polskich. Zainteresowanie historią regionalną zaowocowało kilkudziesięcioma artykułami oraz kilkunastoma publikacjami albumowymi i książkowymi, a ukoronowaniem tego była rozprawa doktorska (2012).
Od 2010 r. mieszka w Sztokholmie, gdzie pracuje jako nauczyciel języka ojczystego.
.
Twórczość poetycka:
Tomiki poetyckie: Kobieta pisze wiersz (1997), Ślad na piasku (2002), Miejskie wiersze o przedmiotach, tł. nm. Karin Wolff (2007).
Proza poetycka i wiersze: Alchemia przestrzeni (2004), Odkrywanie miejsca – odkrywanie siebie, czyli banały i rewelacje(2004), Uroczysko(2004).
Jej wiersze ukazały się w kilku antologiach, m.in.: Sklep z nadzieją (polsko-niemiecka, 2005), Od słowa do słowa (2006),
I wspomnisz i pomyślisz o mnie (2011), Almanach poetów i pisarzy ZLP Gorzów Wielkopolski (2014).
.
