.
List od Łucji z Carteret, 1996 rok
Piszesz, że poznałaś kobietę, która zburzyła twoje piekiełko –
takie przytulne i swojskie, w którym ból już nie boli
(stary i nieszkodliwy), zniewaga nie znieważa,
a miłość nie kocha.
Mówiła prosto, tak jak mężczyzna podaje rękę
innemu mężczyźnie, odkrywała przed tobą oczywiste
którego nie byłaś w stanie dostrzec.
Spędziłaś wiele godzin na rozmowie z nią i paleniu marlboro.
Potem, gdy odjechała, znowu zostałaś z bólem, który nie boli,
zniewagą, która nie znieważa i miłością, która nie kocha.
Piszesz, że po kilku miesiącach zatelefonowała.
Postarałaś się jednak, by rozmowa trwała krótko,
ucięłaś ją szybko, jak sekatorem tnie się
gałązkę uznaną za zbędną. Myślałaś: ta kobieta nie ma powodu,
by pamiętać o mnie. Przecież ma w życiu szczęście i miłość
a w dodatku połączenia z Oregonem są takie drogie.
Chwilę po odłożeniu słuchawki wiedziałaś, że czas na tę rozmowę
był tylko dla ciebie, jak wiersz z dedykacją i że ona już rozumie,
jak trudno jest trwać dzień w dzień sama ze sobą
oczekując na miłość, która nie boli i nie znieważa.
.
List od Łucji z Carteret, 1999 rok
Wysłałaś swoją ulubioną opowieść „Footprints in the Sand”
i kilka słów, które przechowuję latami:
List ciągle piszę, chciałabym powiedzieć ci o sobie.
Chciałbym powiedzieć ci o sobie, ale
składam się z kawałków,
których nigdy nie udało mi się pozbierać i
bez powiedzenia jednego mówienie o drugim jest trudne.
Może dlatego zaczynam, nie kończę,
leżą gdzieś początki, środki i końce.
Tuła się gdzieś niezapisane i to co w samotności
wykrzykujesz fragment po fragmencie, a ja wciąż nie potrafię
złożyć ciebie z tych kawałków jakby na dowód,
że nienapisane zmierza ku nicości.
.
List do Łucji z Carteret, 2015
W książce Tadeusza Konwickiego „Zorze wieczorne” z 1991
na stronie tytułowej –
wiersz ks. Twardowskiego „Śpieszmy się kochać ludzi…”,
a na pustych kartkach kilka zapisków.
Wiele lat minęło od ostatniej z tobą rozmowy.
Zapisek 1, str. 1
Aniele Boży Stróżu mój
ty właśnie nie stój przy mnie
jak malowana lala
ale ruszaj w te pędy
niczym zając po zachodzie słońca
ładne rzeczy gdybyśmy stanęli
jak dwa świstaki
i zapomnieli
że trzeba stąd odejść
Augustów, 20. 03. 92 r.
Mam swoje lata, jak hula hop okrągłe i wiem, że odejdę,
ale wciąż proszę Anioła Stróża, by stał przy mnie. Tylko
nie wiem, jak ma to zrobić, kiedy ciągle gonię czas.
Zapisek 2, str. 46
Jeśli mi zaczną wypominać
że byłam do niczego
że mówiłam trzy po trzy
ograniczona jak ryba
co daje się oglądać tylko z profilu
że to co wymyśliłam byłoby dobre –
ale pięćdziesiąt lat temu
uśmiechnij się – mój Boże
tylko tyle
ile można o mnie gorszego powiedzieć.
Ktoś mądry powiedział: w każdym jest tyle samo dobra i zła.
Ktoś głupi powiedział: nie rób tak – co o tobie powiedzą inni.
Nie ustawiam się jak ryba z profilu. Staję twarzą w twarz.
Zapisek 3, str. 76
Zakryłam się cała
żeby mnie nie było
widać
ale łza wybiegła
i rozebrała się do naga.
Mimo najprzedniejszych okryć staniemy nadzy
przed Tobą trzymając w dłoniach tylko łzę.
.
Janina Osewska
.
O autorce:
Janina Osewska – poetka i fotografik. Ukończyła Politechnikę Białostocką oraz Podyplomowe Studia Pedagogiczne na Uniwersytecie Warszawskim i Podyplomowe Studium z zakresu informatyki na Politechnice Warszawskiej. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Academia Europaea Sarbieviana.
Opublikowała tomiki wierszy: „W stronę ciszy” (2003) oraz „Do czasu przyszłego” (2007), „Tamto” (2015). Była koordynatorką projektów literackich „Augustów w poezji”(2007) oraz „Ziemia augustowska w prozie i poezji”(2008), które zakończyły się wydaniem antologii wierszy p.t. „Tam prosto do Augustowa” oraz antologii prozy i poezji p.t. „Opowieść o Ziemi Augustowskiej”. Wiersze publikowała w wielu pismach w kraju i za granicą m.in. w Literatūra ir menas (Litwa), Tygodniku Kulturalnym Šiaurės Atėnai (Litwa), Azirii (Australia), Poems of the World (USA), World Poetry 2017 (Mongolia). Uczestniczyła w międzynarodowych festiwalach literackich w USA, Irlandii, Mongolii i na Litwie. Jej wiersze były tłumaczone na język angielski, niemiecki, litewski, czeski, ukraiński, mongolski. Otrzymała Grand Prix na Międzynarodowym Konkursie Poezji w USA (2004) oraz wyróżnienie tamże (2005). Jest finalistką (shortlist) Stokestown International Poetry Prize w Irlandii (2015). W roku 2017 otrzymała stypendium twórcze Marszałka Województwa Podlaskiego oraz burmistrza Miasta Augustowa w zakresie twórczości artystycznej oraz upowszechniania kultury i sztuki w 2017 r. Uczestniczyła w międzynarodowych festiwalach poezji w Polsce i za granicą (USA, Irlandia, Litwa, Mongolia).
Uprawia też fotografię. Wydała autorski album fotografii „okruchy” (2011), który był nominowany do tytułu „Najpiękniejsza książka roku 2011” w 52. Konkursie Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek oraz do Athens Photo Festival (2015). Uczestniczyła w wystawach zbiorowych i miała 20 wystaw indywidualnych. Projekty fotograficzne realizowała w Polsce, USA, Libanie, Syrii, Australii, Nowej Zelandii, Mongolii.
Urodziła się i mieszka w Augustów. Więcej na www.osewska.pl
