Suita Nine Feet Underground, najlepsza w dorobku zespołu Caravan, pochodzi z płyty In the Land of Grey and Pink, baśniowej i stylizowanej trochę na Tolkiena. Na okładce albumu widzimy domki hobbitów, a może zupełnie innych mieszkańców dziwnej krainy z szarości i różu? Koncepcję okładki wymyśliła Anne Marie Anderson. W epickiej opowieści zwracają uwagę zarówno ciekawe aranżacje na organy, instrumenty klawiszowe i gitary, jak i pasjonujący śpiew – słodki, anielski, wręcz elficki – Richarda Sinclaira w dwóch częściach: Love`s a Friend i Honest I Did. To co widzę, wiem, że jest realne/To czego dotykam, wiem, że czuję/Moja miłość kieruje się wprost do Ciebie/Cała moja miłość to Ty…/Jest takie miejsce, gdzie mogę iść/Tam słucham śpiewającego wiatru/Pieśni radości, które znam/ Wszystko powraca znów…
https://youtu.be/4EahA4tj5oM
Absolutnym liderem jest klawiszowiec David Sinclair, którego mistrzostwo słyszymy zarówno na początku suity, jak i w części środkowej. Uroczyście i madrygałowo łączymy się z muzykami w części Dance of the Seven Paper Hankies. Organy Hammonda cudownie unoszą nas co najmniej do trzeciego nieba.
Fragment Disassociation brzmi hard rockowo. Solo gitary Pye`a Hastingsa wyprzedza organowe improwizacje Davida Sinclaira. Muzyka kończy się zbiorową kapitalną kodą, w której instrumentaliści popisują się swoimi solowymi umiejętnościami.
Części 23-minutowego utworu to: Nigel Blows a Tune/Love’s a Friend/Make It 76/Dance of the Seven Paper Hankies/Hold Grandad by the Nose/Honest I Did!/Disassociation/100% Proof.
Grzegorz Kozyra
lll
O autorze:
Grzegorz Kozyra: eseista, poeta, dziennikarz. Autor trzech tomów eseistycznych: W CZASIE NIEDOKOŃCZONYM (2005), DUCH SŁOWIAŃSKI (2009), CIEŃ I MAGNOLIE (2013).