i – jest w tym coś odwiecznie nostalgicznego …
=
Taki pejzaż śpiewała Ewa Demarczyk
a teraz ten jej piosenki wers nakłada się mi
na ruchomy na polach obraz jak
na
szczudłach stąpających ptaków klekoczących
zarzuconymi za głowę flecistymi dziobami – Nawołują
zwołują
wytyczają
Kto ich tam wie
co
jeszcze mają w swoich głowach
na końcu dziobów … jakie frazy
nakazy
obawy
=
Odsiedziały tu swoje w dolinach Bugu, Wisły i Narwi
Także
w innych przestrzeniach bogatych we wszystko czym
można wykarmić silne potomstwo zdolne
lecieć teraz ku ciepłu Afryki
Czy wrócą ?
Kto je tam wie
Kto wie
co
gdzie kogo spotka ?
Co
komu pisane …
=
Na zimny czas
zaprzyjaźnijmy się z krukami i wronami
– też
mocno w naszej literaturze zaznaczonymi.
.
Grażyna Banaszkiewicz
.
O autorce:
Grażyna Banaszkiewicz – reżyser, dziennikarka, poetka, ur. 24.01.1953r. w Poznaniu, autorka Witryny Poetyckiej „Poszukiwanie” (1973), tomików wierszy „Mężczyźni od których umieramy” (1990, 1994), „Własne-cudze życie” (1998), „Wyznania-Bekenntnisse” (2003) oraz opowiadań drukowanych w prasie literackiej, a także scenariuszy telewizyjnych programów poetyckich i filmów dokumentalnych.
.
Poeci też kłamią, ale inaczej