.
x x x
.
Świat
trzęsie się ze strachu
nie ma pomysłu na siebie
na lądzie w
powietrzu na morzu na
poduszce, na której układa się do
snu o lepszym jutrze
.
świat nie ma pomysłu na
mnie jedną z ośmiu miliardów zadeptujących jego
tożsamość nie
rozróżnia mnie nie poznaje w
tłumie zgubił miłość także tę
boską
., –
Nie mam pomysłu na ten
ani inny świat nie
ogarniam doniesień z
końca świata – są niczym baśnie pisane przez
współczesnych Grimmów
,
Koncert wewnętrzny
.
Co jeszcze w nas gra
–
żółte latarnie
deszcz wiatr
jakieś wspomnienie
list
zegar
,
tylu ludzi
tyle szpargałów
tyle strat
jakaś muzyka
gęstniejąca mgła
i kamień – i cisza
.
Podróż
.
W tej (mojej) torbie nie ma szczoteczki do zębów ani
pantofli dających stopom wytchnienie. Nie ma
mapy drogowej ani planu docelowego miasta.
Do tej podróży nie ma
torby. Jest
gotowość spotkania. Jest
przeświadczenie, jest
pewność że z każdym kilometrem jestem bliżej
poznanej już przez Ciebie
tajemnicy.
.
Czerwona nitka
.
Świat opleciony czerwoną nitką
pulsuje jednak nadzieją
niczym krew w naszym krwiobiegu
niczym ostrzegawcze światła
naprowadzające samoloty na
niedostępne nam lotniska
niczym wykresy od – do
nadmiarów, niedoborów, błędów
spektograficzna – arc line
jeśli się przetrze
stracimy siebie
.
Grażyna Banaszkiewicz
(wiersze z tomiku “Świat bez pomysłu”, Wydawnictwo “Media Rodzina”, Poznań, 2010).
.
Na okładce prace prof. Adama Wsiołkowskiego.
Fot. Grażyna Banaszkiewicz
.
O autorce:
Grażyna Banaszkiewicz – reżyser, dziennikarka, poetka, ur. 24.01.1953r. w Poznaniu, autorka Witryny Poetyckiej „Poszukiwanie” (1973), tomików wierszy „Mężczyźni od których umieramy” (1990, 1994), „Własne-cudze życie” (1998), „Wyznania-Bekenntnisse” (2003) oraz opowiadań drukowanych w prasie literackiej, a także scenariuszy telewizyjnych programów poetyckich i filmów dokumentalnych.
