W czasach artystycznej świetności Ewa Demarczyk była uosobieniem najwyższej formy kontestacji i dumnej, subtelnej wolności, która była dla nas tarczą przed ponurą, atakującą z wszystkich stron rzeczywistością PRL. Poezja, emocje i dramatyczne, głębokie doznawanie tajemnic życia to tylko cześć aury, która emanowała z charyzmatycznej osobowości Ewy Demarczyk.
Już za życia była legendą, towarzysząc tym wszystkim, którzy nie potrafili i nie chcieli się odnaleźć w szarym świecie zamkniętych granic i sponiewieranych marzeń. Po raz ostatni Ewę Demarczyk widziałem podczas koncertu w Toronto, ponad dwadzieścia lat temu. Nigdy nie rozmieniła niepowtarzalnego talentu na drobne, w ostatnich latach wycofując się całkowicie z życia publicznego i kariery artystycznej.
Aleksander Rybczyński
.
Kroniki poetyckie – fragment
15.08.
umiera
piękno z
roku na rok
i tym bardziej
mroczne wydaje
się zło które sny i
marzenia trzymało
na uwięzi nie miałem
okazji napisać piosenki
dla Ewy Demarczyk głos
poezji magicznie odsłaniał
przestrzenie do których nie
mieli dostępu obywatele kraju
wolnego tylko w dali przeszłości
odchodzą nasi mistrzowie i bliscy
nauczyciele niepodległości i ducha
sprzeciwu jak miałki popiół pozostaje
z wygasłej iskry która rozpalała płomień
i nieuległe pragnienie poznawania prawdy
co oznaczało zamilczenie teatru błąkającego
się od piwnicy do piwnicy wyciszenie do szeptu
głosu porywającego serca budzącego sumienia i
miłość skoro zamyka się usta poetom nie strzałem
w tył głowy lecz kpiną i pomówieniem można także
roztrzaskać ich instrumenty a niebiańskie chóry i
głosy śpiewaków zmiksować w doniesieniach
agencji medialnych czyste dźwięki wysokie
nuty przytłumią plotki oraz kulisy słabości
wielkich artystów nagradza się w kilka
dni po śmierci wiekuiste milczenie
wynosząc ponad głos sumienia
wezwanie do broni sygnał do
zadęcia w złoty róg zanika
nam historia oraz pamięć
o momentach iluminacji
dniach młodzieńczych
uniesień i chwilach
powrotu do snów
i krystalicznej
zimnej głębi
źródeł
.
