Nową gwiazdą kanadyjskiej lekkoatletyki jest Andre de Grasse, dwudziestoletni sprinter, zdobywca złotych medali w sprincie na 100 i 200 metrów na igrzyskach Pan American w Toronto 2015. Igrzyska, prawie nie odnotowywane w Europie i Polsce wzbudzają spore zainteresowanie w Kanadzie, a szczególnie w Toronto, mieście, które w ostatnich latach bezskutecznie starało się o organizację Igrzysk Olimpijskich.
Zawody organizowane są od 1951 roku, kiedy to odbyły się pierwsze Pan Am Games w Buenos Aires. Idea współzawodnictwa między sportowcami obu Ameryk narodziła się podczas igrzysk Olimpijskich w Los Angeles w 1932 roku. Tradycja nie trwająca nawet wieku nabrała jednak niepowtarzalnego wymiaru, poprzez jedynie regionalny zasięg, nadający sportowej rywalizacji sentymentalnego wręcz charakteru.
W czasach globalizacji, kiedy wszystkie ważne imprezy sportowe, nawet mistrzostwa poszczególnych państw, określane są mianem “open”, by mogli w nich startować zawodnicy z całego świata, zgromadzenie uczestników z sąsiadujących ze sobą kontynentów staje się wydarzeniem wręcz niezwykłym. Publiczność, przyzwyczajona do kibicowania championom i rekordzistom świata odnajduje zapomnianą przyjemność kibicowania drużynom niemal z sąsiednich podwórek.
Ta nietypowa perspektywa tworzy wyjątkową atmosferę, nie ma na Pan Am Games pompy, charakteryzującej współczesne olimpiady, czy mistrzostwa organizowane przez łapówkarzy z FIFA. Nie dostrzegłem na widowniach tegorocznych igrzysk w Toronto trybun honorowych, na których mogliby zasiąść obok siebie Angela Merkel i Władimir Putin. Na igrzyskach panamerykańskich pada mniej rekordów, a restrykcje środków bezpieczeństwa są mniej uciążliwe. Zawodnicy pojawiają się wśród publiczności, a na widowni jest sporo wolnych miejsc.
Może taka forma sportu jest bliższa ideałom barona Pierre de Cubertin i humanistycznym wyobrażeniom o szlachetnej rywalizacji? Zwycięstwa i niespodzianki w rodzaju narodzin nowej gwiazdy światowego sprintu są tym piękniejszą nagrodą dla miłośników sportu.
Aleksander Rybczyński
